روزنامه خراسان

سالروز میلاد سید جوانان اهل بهشت، حضرت امام حسین (ع) مبارک باد

   گروه اندیشه  info@khorasannews.com حضرت سیدالشهدا، امام حسین(ع)، دومین فرزند امیرمؤمنان(ع) و فاطمه زهرا(س)، در سوم شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه دیده به جهان گشود. آن امام همام، در طول زندگی مبارکش، شاهد وقایع و اتفاقات متعددی بود که در جهان اسلام، تأثیری جدی گذاشت و برخی از آن ها، مشکلات عدیده‌ای را در امت اسلامی به وجود آورد؛ مشکلاتی که امام حسین(ع) به خوبی از ماهیت آن ها آگاه بود. آن بزرگوار، چه در دوران خلافت پدرش، امیرمؤمنان(ع) و چه در عصر خلافت و امامت برادر ارجمندش، امام مجتبی(ع)، بازوی توانای جبهه حق و یاری کننده امام زمان خود بود و هنگامی که پس از شهادت مظلومانه سبط اکبر، امام حسن(ع)، زمام هدایت مسلمانان را برعهده گرفت؛ در مقام امام و پیشوای مؤمنان، لحظه‌ای از تلاش برای جلوگیری از انحراف در آموزه‌های اسلامی و مجاهدت در راه برقراری عدالت در جامعه، فروگذار نکرد و سرانجام، در همین راه، همراه با خانواده و یاران مخلصش، در دشت تفتیده کربلا، شربت شهادت نوشید. آن چه در پی می‌آید، فرازهایی از جلد پنجم کتاب ارزشمند «پیشوایان هدایت»، نوشته حجت‌الاسلام والمسلمین منذر حکیم است که در آن، روایتی از دوران زندگی حضرت سیدالشهدا(ع)، پیش از رسیدن به مقام امامت، ارائه شده است. نور دیده رسول‌خدا(ص) امام حسین (ع) سالار شهدای کربلا، سوّمین امام از اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و سرور جوانان اهل بهشت و یکی از دو اختر تابناک سپهر امامت است که دودمان نبیّ اکرم (ص) از آن ها پدید آمد. این امام والاتبار، در زمره چهار نور مقدّسی است که رسول خدا(صلی ا... علیه وآله) به اتّفاق آنان با مسیحیان نجران مباهله کرد و در زمره اصحاب کساست که خداوند، هر نوع پلیدی را از آنان دور و آن ها را پیراسته کرده است. امام حسین(ع) از جمله اهل بیت نبیّ اکرم(ص) به شمار می آید که خداوند، مردم را به دوستی و محبّت آنان فرمان داده و یکی از دو امانت گرانسنگی است که هر کس به آنان تمسّک جوید، اهل نجات و رهایی و آن که از فرمان آن ها سرپیچی کند، به گمراهی و انحراف دچار خواهد شد. امام حسین(ع) همراه با برادر ارجمندش امام مجتبی(ع) در دامان پاک، مطهّر و مبارک پدر، مادر و جدّ بزرگوارش رشد کرد و از سرچشمه زلال وحی و فضایل والای اخلاقی و باران مهر و محبّتش، برخوردار و از عشق، علاقه و توجه فراوان رسول خدا(ص) بهره مند شد. رسول خدا(ص)، پیوسته درباره آن حضرت و برادر بزرگوارش، می‌فرمود:«الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا، اللّهمّ انّی اُحبّهما فأحبّ مَن یحبّهما؛ حسن و حسین دست به قیام بزنند یا نزنند، امام و پیشوا هستند. خدایا! من آن دو را دوست دارم و تو نیز دوستدارشان را دوست بدار.» رها کننده امت از دست جاهلیت جدید در وجود مبارک این امام والاتبار، دو نهر فضیلتِ نبوّت و امامت به یکدیگر پیوسته و مجد و عظمت و بزرگواری در او گرد آمده است. مسلمانان، پاکی، صفا و صمیمیّت، وارستگی، کَرَم و بخششی را که در پدر، مادر و جدّ بزرگوارش سراغ داشتند، در او یافتند. شخصیت امام حسین(ع) یادآور همه آن بزرگواران بود؛ به همین دلیل به او عشق و محبّت می‌ورزیدند و ارج می نهادند. امام حسین(ع) در مشکلات زندگی و امور دینی مردم، پس از پدر و برادر ارجمندش، تنها مرجع حلّ مشکلات به شمار می آمد؛ به ویژه پس از آن که مسلمانان، در نتیجه تسلّط حکومت جاهل امویان، به زندگی مشقّت باری دچار شدند. این وضعیّت، آنان را در چنان بن بستی قرار داد که پیش از آن، نظیرش را ندیده بودند و امام حسین(ع) تنها شخصیت اسلامی و الهی بود که توانست امّت رسول اکرم(ص) را به خصوص و بشر را عموماً، از چنگال پلید جاهلیت جدید برهاند.امام حسین(ع) نیز مانند پدر بزرگوار و برادر ارجمندش، امام مجتبی(ع)، در تمام مراحل زندگی و سیره عملی خود، نمونه کامل انسان الهی و در صبر و بردباری در راه خدا و گذشت، بخشش، مهربانی، شجاعت، ذلّت ناپذیری، عرفان، عبادت، بندگی و بیم از خدا و فروتنی در برابر حق و خروشیدن بر باطل، نمونه زنده اخلاق والای نَبَوی و الگوی برجسته دلاوری و جهاد در راه خدا و امر به معروف و نهی از منکر و بارزترین نمونه ایثار و از خودگذشتگی در راستای زنده کردن ارزش های پر ارج آیین مقدس جدش، سرور پیامبران(ص) به شمار می آید؛ تا آن‌جا که جدّ بزرگوارش درباره او فرمود: «حسین منّی و أنا من حسین؛ حسین از من است و من از حسین.» همگام با حکومت علوی امام حسین(ع)، پس از جدّ بزرگوارش رسول خدا(ص)، تحت مراقبت و تربیت مادر گرانقدرش، حضرت فاطمه زهرا(س)، بانوی بانوان جهان و حمایت پدر بزرگوارش، علی مرتضی(ع)، سرور اوصیا قرار گرفت؛ پیشوایی که پس از رسول اکرم(ص) رنج و سختی فراوانی را تحمل کرد و بر پیامدهای ناگوار و مصیبت باری شکیبایی فرمود. امام حسین(ع) در کنار پدر ارجمندش، امیرمؤمنان(ع) شاهد این رنج و اندوه بزرگ بود و تلخی و مرارت های آن را به چشم خود دید. حضرت سیدالشهدا(ع) در عصر حکومت علوی در کلیه موضع گیری ها، جنگ و نبردهای پدر بزرگوارش امام علی(ع)، در کنار آن حضرت قرار داشت و در نبرد با ناکثین و قاسطین و مارقین، لحظه‌ای ضعف و سستی به خود راه نداد. هنگامی که سرانجام امیرمؤمنان(ع) در خانه خدا، شربت شهادت نوشید و فریاد «فزتُ و ربّ الکعبه» سر داد؛ امام حسین(ع) در کنار برادر ارجمندش، امام مجتبی(ع) قرار گرفت و از مواضع برادر و نتایجی که بر آن ها مترتب بود، دفاع فرمود و لحظه‌ای در این یاری، تردید نکرد. حضرت سیدالشهدا(ع)، پس از شهادت برادر بزرگوارش نیز، لحظه‌ای از مقابله با رفتارهای ضد دینی معاویه، فروگذار نکرد و در هر فرصتی، درباره اقدامات ضد دینی او، به مردم هشدار می‌داد و آن ها را به مقابله با حاکم ستمگر، فرا می‌خواند.  
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
توپ در زمين ترامپ (اعتماد) «خودروی متصل» روی میز رئیس‌جمهور (جوان) اخبار ویژه (کيهان) عدم پاسخ آمریکا به پیشنهاد مذاکره غیرمستقیم (تجارت)
سایر اخبار این روزنامه
مردم سرپل ذهاب همچنان در انتظار تحقق وعده ها سالروز میلاد سید جوانان اهل بهشت، حضرت امام حسین (ع) مبارک باد نگاهی به سبک زندگی امام حسین(ع) براساس سنت و سیره ایشان مهمانی زمزمه های مادرانه  در «سرای ایثار» جدل در واشنگتن بر سر شام بررسی وضعیت بازار کار در سال گذشته: بهبود تدریجی اشتغال در سال 96 ازدواج های کلیکی! طرح تشکیل ارتش عربی و معادله جنگ در سوریه باید با شریان های اصلی فساد مقابله شود روحانی: اقتدار را توام با تنش زدایی ادامه می دهیم از قدیم به برادران هزاره افغانستان نگاه ستایشگرانه داشتم توقف طرح پیش فروش یک ماهه سکه، بعد از فقط یک هفته! دستورات لازم برای اجرای حکم مرتضوی داده شده است ایستادگی روحانی برای جلوگیری از فیلتر تلگرام حرفی بی اساس است افشای اشتباه سوال برانگیز رشیدپور و جست و جوی فرد خاص در مجلس! مارپل مشهدی!
قیمت لحظه ای ارز دیجیتال